وقتی که آسمان آبی ترین رنگ را داشت

میتوانستم به یاد بیاورم اما دیگر نه. حالا از آن روز ها خیلی گذشته است و این منِ یاغیِ هذیانگو، دیگر یک پسربچه تازه به دوران رسیده نیست که در اعماق افکارش به چیزی بیاندیشد که بسیار فراتر از اندیشه است.بسیار !من اما میتوانستم به یاد بیاورم آن چشم های همیشه غمگین را. بگذار اصلاحش کنم... آن چشم های شادِ همیشه غمگین را. و به روی خودم هم نیاورم که زندگی هرچقدر هم سخت باشد، وقتی تو باشی... وقتی هیچ چیز نباشد... همه چیز هست...همه چیز !باور کن که این روز ها اگر میتوانستم به یاد بیاورم. چیزی از تو را فراموش میکردم که باعث این فاصله شده است. باید به یاد بیاورم که چه چیز را فراموش کنم. و همین دردِ مرا بیشتر میکند که شاید چیزی در تو هست که آعازِ این پایان را به سرنوشت ما گره میزند. چیزی که نمیتوانم آن را از تو بگیرم. + تاريخ پنجشنبه ۱۸ فروردین ۱۴۰۱ساعت 21:58 نويسنده علی | وقتی که آسمان آبی ترین رنگ را داشت...

زخمی حرف هایی برآمده از اعماق وجودم هستیزخمی حرف هایی که به یادگار از من با تو خواهند ماندتو اما هیچ دم نمیزنی از این منِ سر به هوای فراموش کار که گاهی روزمرگی ام را به تو ترجیح میدهم...تو اما همیشه سکوت میکنی و این سکوت  "سرشار از ناگفته هاست" + تاريخ پنجشنبه ۱ اردیبهشت ۱۴۰۱ساعت 20:22 نويسنده علی | وقتی که آسمان آبی ترین رنگ را داشت...

نگاه میکنم به سفید. و از جایی به بعد که چشم هایم را حتی از دست میدهم. همچنان تصویر تو را میبینم. تو در تمام سلول های خاکستری مغز من هستی. زیر سخت ترین شکنجه ها نیز بوده ای. شکنجه گر پرسید:- چیزی از تو نمانده که بگیرم، نمیخواهی حرف بزنی؟گفتم- همه چیز دارم هنوز وآن همه چیز تو بودی.آدم ها میخواستند تو را از من بگیرند. تو میخواهی خودت را از من بگیری. همه میخواهند تو را از من بگیرند.من، اندوهِ بی انتهایی هستم. تنهای تنها.نمیدانی امید کسی بودن یعنی چه. نمیدانی زیر سخت ترین شکنجه ها تو را داشتن یعنی چه. نمیدانی شکنجه گر را شکنجه کردن یعنی چه. + تاريخ دوشنبه ۹ خرداد ۱۴۰۱ساعت 0:8 نويسنده علی | وقتی که آسمان آبی ترین رنگ را داشت...